بررسی طرح روسازی بتنی و فاکتور دوام در باند بتنی فرودگاه تبریز

در گذشته وجود پالایشگاههای متعدد ، موجب ارزانی قیمت قیر و سهولت دسترسی به آن در کشور نفت خیز ما بوده است. بنابراین رویه های بزرگراهی و فرودگاهی از انواع انعطاف پذیر طراحی و ساخته شد و آسفالت پرکاربردترین مصالح در روسازی ها بود. در بتن ، سیمان گرانترین ماده می باشد. ایران چهارمین تولیدکننده سیمان در دنیا با بیش از 58 کارخانه سیمان است. این کارخانه سیمان ها بطور مناسب در سطح کشور توزیع شده اند. بنابراین دسترسی به سیمان و قیمت منطقی آن سبب اقتصادی بودن رویه های بتنی در کشور شده است. عمر طولانی ، ساخت سریع ، نیاز به تعمیر آتی کمتر ، فراوانی سیمان و کیفیت پائین قیر در ایران ، سبب تغییر دیدگاههای مدیریتی و ترغیب آنها به اخـذ تصمیم در جهـت ترجیـح رویـه های صلب به انعطاف پذیر شده است. امروزه با واردات تجهیزات و ماشین آلات جدید ساختمانی ، بتن می تواند در رویه های بتنی استفاده شود ، در حالیکه تاریخچه استفاده از بتن در فرودگاههای ایران ، در گذشته فقط محدود به اپرون و هلدینگ ها بوده است. دانش و تکنولوژی امروزی ، ساخت بتن با کارایی مختلف را امکان پذیر نموده است. باند فرودگاه تبریز یک روسازی بتنی غیرمسلح درزدار (jpcp) می باشد که برای نخستین بار در ایران در منطقه سردسیر با عرض فینیشر 15 متر در سال 1392 ساخته شده است. در این پایان نامه ، طراحی روسازی باند فرودگاه تبریز با نرم افزار فارفیلد و طرح اختلاط بتن معمولی با فاکتور دوام بررسی گردیده است.